Golfclub Cromstrijen, magazine 2020

op. Na mijn uitzending naar Libanon volgde ik een managementopleiding. Na afronding probeerden veel van mijn maatjes op Haagse posten te komen. Dat leek goed voor je car- rière, daar zagen ze je. Maar ik wilde weer mijn gevechtspak aan en pijlen trekken, zoals ik dat noemde. Dat heeft me altijd veel arbeidsvreu - gde gegeven. Het gaat er in mijn ogen niet om hoe goed je papieren kunt schrijven maar hoe goed je mensen kunt aansturen en operationele doelen kunt bereiken. Maar op zeker moment gaf de toenmalige baas van de Landmacht mij te verstaan dat ik toch echt naar Den Haag moest om ervaring op te doen met het politieke speelveld. Het was duidelijk dat hij me in het vizier had, of ik het nou leuk vond of niet. En achteraf had hij natuurlijk gelijk. Terugblikkend vind ik het heel bevredigend dat ik, zonder bewust zelf aan mijn carrière te hebben gewerkt, steeds weer ben gestimu- leerd om meer verantwoordelijkheid te nemen. Met uiteindelijk de hoogste positie als CDS. Daarmee heb ik kunnen laten zien dat er meer routes naar de top kunnen leiden. Dat zegt iets over de militaire organisatie, maar ook over mijn direct leidinggevenden in die periode. Ik heb altijd bazen gehad die me uitdaagden, die mijn mening wilden horen. Ze waren niet schuw voor mijn tegengas. Op mijn beurt heb ik geleerd om dat op een effectieve manier te geven. En uiteraard altijd opbouwend en con- structief. Maar kritisch ben ik altijd geweest.” Op 4 mei 2013 sprak je, als inmiddels oud- CDS, tijdens de Nationale Dodenherdenking op de Dam. Met jullie persoonlijke drama – het sneuvelen van jullie zoon Dennis – nog vers in het geheugen, riep je op indrukwek- kende wijze op om elkaar de hand te reiken. Om vanuit het ‘ik’ weer het ‘wij’ terug te vin- den. We zijn bijna 7 jaar verder. Waar staan we? “Ik zou zeggen, mijn oproep is nog meer van kracht dan toen. Kijk naar de oproer in Zuid-Amerika, de onrust in Libanon, de gele hesjes in Frankrijk, het gedoe rond de Brexit, de spanningen in Hongkong. Ik noem zo maar wat recente ontwikkelingen. Naast de bek- ende brandhaarden is het op veel plaatsen in de wereld onrustig. En dichter bij huis, hele sectoren die hun onvrede uiten, de boeren, de bouw, de zorg, het onderwijs. Ik krijg de indruk dat steeds meer mensen zich zorgen maken, zich afvragen, wie zorgt er straks voor mij? Waar hoor ik bij? Wie representeert mij? Veel burgers hebben de indruk dat mensen aan ‘de top’ vooral aan zichzelf denken, dat de kloof tussen rijk en arm groter lijkt te worden, dat de politiek de kiezer niet meer hoort. Dat maakt het belang van het ‘wij’ alleen maar groter. Wat mij betreft zit de oplossing in dienen. Dat geldt voor iedereen, hoog of laag. De vraag is: hoe staat jouw morele kompas? Wat vind je belan- grijk in het leven? Waar sta je voor? Waar wil je voor gaan? Daar zou iedereen eens over moeten nadenken. De – eerlijke – antwoorden geven je aan hoe jouw morele kompas staat. Dat geeft rust, en het stelt je ook beter in staat er voor anderen te zijn. Zo kan iedereen een bijdrage leveren aan onze samenleving, vanuit zijn of haar eigen perspectief. En het helpt om het ‘wij’ terug te vinden. Bovendien, als je morele kompas goed staat ben je rustiger, en kun je ook beter golfen.” Meer weten over Hulphond Nederland? Check www.hulphond.nl GC Cromstrijen magazine 2020 39